Onlar gidiyorlar ben kalıyorum

 Selamlar

20 şubat 2023'de şu cümlelerle başlamıştım: "Suriye'ye gittiğim o gün hayatımın en güzel günlerinden biri. Güneşin mutlulukla parladığı günde çok üzüldük ve çok sevindik. Yanan bir bahçenin üzerinde güllerin yetiştiğini gördüğümüz bu gezimi birazdan daha detaylandırayım. Tüm ruhumuzu kaplayan heyecan ile bir grup genç kız olarak "Diyanet" ile yaptığımız tek günlük hatta tek mesailik bir yardım faaliyeti: çocuklara oyuncuk ulaştırmak."

Devamını yazmamışım. Hayatımda ilk kez sınırların dışına çıkmıştım. Suriye'ye bayılmıştım. Çocuklar gülmüştü bize. Biz de onlara gülmüştük. Bir amca 30 kişiye aynı bardakla kahve vermişti. Kırmamış, içmiştik. O zamanlar Suriye özgür değildi. Ben de bir anne değildim. Bir anne olarak gitseydim eminim her sokakta ağlardım. Bugün ekipteki arkadaşlardan bazıları yeniden Özgür Suriye'ye gidecekler. Ben kalacağım. Ben, onlara özenemedim bile. Çünkü ben, davamı terk etmişim. Ben, hayatıma devam ettiğimi bahane ederek Müslüman kardeşlerimi düşünmemişim. Ben, şu ana kadar hiç çaba göstermemişim. Çok üzgünüm. Şam'a gidecekler. Yıkılmış Halep bile ne güzeldi. Azez ne güzeldi. Şam... Başkent... 

Bilmem ki, "hiçbir şey için geç değil" söylemi ne kadar doğru? Beraberinde getirecekleri ne kadar ağır?