Ben Buradayım ama Ruhum Değil

Selamlar. 

Tezim için son ayın içerisindeyiz. Aslında siz değil ben. Ama içindeyiz diyince sanki hepimizin sırtlandığı bir yük gibi duruyor. Yanlış anlamayın tezime yük demiyorum. O benim bebeğim. Kurak arazide açması için çabaladığım bir çiçek. Tezime o kadar alışmışım ki. Onun için misafir çağırmadım, evimi çok düzenlemedim, akşamları işlerim bittiğinde yorgun argın ders çalıştım. Bana "okuyorum" deyince lise mi? daha mezun olmadın mı diyen teyzeleri biraz kafaya taktım. Ömer uyandı. bekleyin. Geldiim. Kahvem de var. Hey dostum. Tez yazması için SON AYI kalan adamın burada ne işi var?

Konuşasım var çünkü. Dert anlatasım var uzun uzun. Elhamdulillah o kadar derdim yok. Kararsızım. Ne yapsam diye tezim bitince. Yavaş yavaş öğrencilik yıllarımda bana sürekli "kendi ayaklarının üstünde dur kızım" diyen teyzelere dönüşüyorum. Teyzelerin içinde ne ukde kalmış bilmiyorum ama benim içimde okuduğum yıllar, yaptığım dereceler kaldı. Anne olmaya bir şey demiyorum yanlış anlaşılmasın. Annelik çok güzel. Ben dünyaya neden gönderildiğimi çözmeye çalışıyorum sadece. 

Şuanda kesinlikle Bali'de olmak isterdim. İnşallah Emine ile gideceğiz. Değil mi dostum? Bakalım ne zaman umarım 60 yaşlarında iki teyze olarak değil de 30 yaşlarındaki kadınlar olarak gideriz. Saygılar, sevgiler. 

İnsan moladayken iki dakika 30 dakika oluyor da çalışırken o 25 dakika bitmiyor.