Dalgalar büyüyor içimde

Dedi ki: "İçimden sanki hüzün taşıyor. Büyük dalgaları çıkıyor okyanusun, bir anda gül yığınlarına dönüşüyor kalbimden çıkan hüzün dalgaları. Birden güller yanmaya başlıyor. Alevler toplaşıyor bir yıldız oluyor. Yıldız ısıtmıyor üşütüyor. Böyle böyle geçiyor günler."

"Neden anlatmadın?" dedi öteki.

"Anlatıyorum ya" dedi diğeri 

-Halbuki hiç bir şey anlamamıştı. Aslında görmemişti bile. Günler olağanlığında ilerliyordu ve onun yüzünde bazen derin bir öfke, bazen bir hüzün pırıltısı olsa da geçiyordu herhâlde. Gerçi oluyor muydu? Dünyada ne kolaydı ki? kim mutluydu ki? Neden bu kadar içselleştirdiğini, neden memnuniyetsizliğin normal olduğunu kabul etmiyordu.- diye geçirdi içinden. Sonra unuttu. 

-Yine aynı- diye geçirdi içinden. Konuşmaktan vazgeçmemesine, hala derdini, üzüntüsünü anlatmaya çalıştığına şaşırdı. Aradan günler geçti. Sonra bir gün yine dedi ki:

"Çok karanlık, boğuluyorum sanki. Parlak masmavi bir deniz simsiyah oluyor fırtına çıkıyor. Rüzgarlarla yağmurlar değil oklar yağıyor. her ok saplanıyor vücuduma ama öldürmüyor beni." dedi.

"Neden anlatmadın?" dedi yine öteki...