Üzgünüz

 Ülkece büyük bir imtihandan geçiyoruz. Üzülüyoruz, sıkılıyoruz, haberleri açıyoruz biraz daha üzülüyoruz, mesajları açıyoruz daha da üzülüyoruz. Yine de hayat geçiyor. Değil mi? Daha önce de bahsetmiştim, halam vefat ettiği gün hepimiz cenazeden sonra eve döndük istemeden de olsa yemek yedik. Tüm ülke, istemeden de olsa, biraz da kendimizden utanarak yemek yedik. 

    Çok değerli bir hocamla deprem ve olanlar hakkında konuşurken mealen dedi ki: "Her insan yakınını kaybettiğinde kendi depremini yaşar." Bu cümle kalbime kazındı. Geçen yaz bir yakınını kaybeden sevdiğim bir arkadaşım inanın hep aklıma geliyor. "Bazılarımız bu depremden önce de mi enkazdı?" diye düşünüyorum. Şimdi ikinci bir depremle kim bilir ne kadar üzülmüşlerdir. Yarayı en iyi ancak yaralanmış olan anlar.

    İnşallah o arkadaşımın, depremde tüm yakınını kaybedenlerin, depremde varlıklarını kaybedenlerin yaraları güzellikle, huzurla ve sabırla kapanır.