Zaman bizden alıp götürüyor,

    Selamlar,

    Şairler ve yazarlar gecelerden şikayet ederler. Ne kadar doğru, insana düşünceleri geceleri akın eder. Gece sessizliktir, vakittir. Bu yazıyı da çok yorgun geçen bir günün ardından içimde tutamayacağımı düşündüğüm için yazıyorum. Aslında o kadar çok şeyden bahsetmek isterim ki ama insanın en gizli hazinesi ruhu değil midir? 

    Kaybettim. İçimdeki bazı şeyleri kaybettim. Artık kitap okuyasım gelmiyor. Sadece durmak istiyorum. Bir de içimden şiirler dökülsün istiyorum. Benim ya da başkalarının şiiri. Tüm şiirler biz yazmasak bile okuduğumuzda bizim olmaz mı zaten? Peki neden şiir bile okumak istemiyorum. 

    Bir çiçek olsaydınız hangisi olurdunuz? Peki ya bir mevsim? Ben çiçeklerden akasya çiçeği, ıhlamur ya da hanımeli olurdum, mevsimlerden de kış. Şu sıralar ne istediğimi, ne olduğumu, ne olacağımı, kim olarak yaşayacağımı düşünüyorum. Kendimi arıyorum. 

"Zaman ne de çabuk geçiyor Mona.

Saat on ikidir söndü lambalar"

Geceye bir şiir. 

Geceye bir şarkı.